i zamyślić się

W moim sadzie

/autor:jacek goryński-jaceg/

Postarzały się jabłonie w moim sadzie,
pochyliły się ku ziemi stare śliwy,
tylko mech na drzewach jeszcze się zieleni,
tylko on w tym sadzie wspomnień ciągle żywy.

Moje wiśnie już nie szumią strojne w kwiaty,
i nie słychać głosu szpaków pośród drzew,
tylko mech na drzewach jeszcze się zieleni,
bieli popiół z wypalonych w ogniu drew.

W moim sadzie stoją martwe szare drzewa,
skrzypi wiekiem popękany krzywy pień,
wiatr unosi niecierpliwie żółte liście,
hałasuje zapomniany w kącie cień.

Starzy ludzie nie siadają już w ogrodzie,
i nie płyną dawne pieśni w ciemną noc.
Pusta ławka w mroku gruszy ciepłem zwodzi,
przykrył ziemię zapomniany stary koc

Postarzały się jabłonie w moim sadzie,
pochyliły się ku ziemi z garbem dat,
tylko mech na drzewach jeszcze się zieleni,
malowany wspomnieniami dawnych lat.

/jacek goryński-jaceg/

Małe qui pro quo

/autor: jacek goryński-jaceg/

Dotykałam mroku nocy tak jak Ty,
całowałam jak całuje burzę deszcz
i śpiewałam kołysanki o odlotach,
i milczałam gdy świtaniem tupał jeż.

Wysłuchałam Twoich paru dziwnych zdań,
gdzieś bociany klekotały jak szalone,
już wiedziałam jaki z Ciebie zimny drań,
i że patrzysz zawsze tylko w swoją stronę.

Usłyszałam: żegnaj mała miałaś fart,
nic tak ludzi nie przyciąga jak rozstanie,
mam co prawda jeszcze parę wolnych dat,
ale nie mam już ochoty na kochanie.
Nie becz głupia, takie życie, karma, byt,
czasem zdarzy się niewinne qui pro quo,
po co łzy gdy słychać świerszcza „cyt cyt cyt”,
a nam dwojgu nie po drodze by się szło”.

Wypłakałam w mroku nocy parę łez,
zanuciłam kołysankę o odlotach,
i milczałam gdy pod łóżkiem tupał jeż,
nie marzyłam już porankiem o powrotach.

Taka karma, takie małe qui pro quo,
pomyślałam: nie becz głupia, taki byt,
po co łzy gdy nocą wiatr na liściach gra,
a świerszcz gada za kominem„cyt cyt cyt”.

/jacek goryński-jaceg/